Vaktija Ugljevik na našoj stranici je usklađena sa vaktijom IZ. Možete biti sigurni da je tačna i ispravna. 

Vaktija Ugljevik je raspored islamskih dnevnih molitvi za svaki dan i naznaka za početak i završetak posta u vremenu kada nastupi mjesec Ramazan.

Kada vjernik stupa u namaz mora znati da li je nastupilo namasko vrijeme, a da bi znao tačno vrijeme on će pogledati namaska vremena na vaktiji.

VAKTIJA UGLJEVIK – HISTORIJA

O dalekoj prošlosti cjelokupnog regiona Semberije i Majevice, ukupno gledano, malo se zna. Nije pretjerano reći da je u tom smislu ovaj region bio zanemarivan, bilo iz nacionalnih ili ideoloških razloga. O tome rječito govori i činjenica da se u ovom tipično srpskom kraju nikad nisu vršila arheološka istraživanja tolikih razmjera da bi se na zadovoljavajući način mogla proučiti arheologija i istorija nekog perioda u prošlosti.

Na cijeloj teritoriji opštine Ugljevik u arheološkoj literaturi poznato je svega 13 lokaliteta. Pa i od ovih 13 lokaliteta, tri su u Teočaku (danas u sastavu Federacije BiH), što znači da je deset arheoloških lokaliteta na srpskoj strani opštine Ugljevik. Od ovog broja čak pet su srednjovjekovni nadgrobni spomenici (stećci), tri su rimski lokaliteti u selu Tutnjevac, jedno je pogrešno datirani lokalitet na Jablan-gradu, a deseti lokalitet je mjesto gdje je nađen grčki novčić, (na brdu Baljak ili u Bogutovom Selu).

U cijelom Ugljevičkom kraju do sada nisu poznati arheološki nalazi iz perioda ljudske prošlosti između 5000-3000. godine stare ere – iz vremena neolita. Inače u mlađem kamenom dobu (neolit) ovi krajevi su pripadali teritoriji na kojoj se razvijala Vinčanska kultura (nazvana po arheol. lokalitetu Vinči kod Beograda). Vinčanska kultura je bila najrazvijenija kultura u oblasti cijelog jugoistoka Evrope i u mlađem kamenom dobu zahvatila je skoro sve današnje srpske etničke prostore. tako je za našu regiju u nauci izdvojena tzv. Sjevernobosanska varijanta Vinčanske kulture, na osnovu dva relativno dobra istražena arheološka lokaliteta u Koraju (opština Lopare) i Gornjoj Tuzli, dakle u neposrednoj blizini Ugljevičke opštine. Lokalitet Varoš u Koraju imao je četiri faze života (Varoš 1-4 faza), koje su odgovarale fazama Gornje Tuzle (faza 2-5). Dokazano je da su već tada stanovnici ovih naselja u Gornjoj Tuzli i Koraju prerađivali so i bavili se trgovinskom razmjenom. Ova naselja nestala su negdje oko 3000. godine stare ere u vrijeme iščezavanja metalnih doba.

Po dosadašnjim saznanjima arheološke nauke, ne postoje važniji podaci o arheološkim tragovima ni iz vremena metalnih doba (bakarno, bronzano i gvozdeno). U ovom vremenu između 3000. godine stare ere i prelaska u novu eru vrijedan pomena je veći bronzanodopski lokalitet Bardačilovac u Jablančici. To je tipično gradinsko naselje onog vremena gdje se na vrhu jednog brda nalazilo utvrđenje sa zemljanim bedemima. Na području naše opštine jedini (valjda) arheološki lokalitet iz ovog doba (valjda) je mjesto gdje je nađen grčki novčić (na brdu Baljak, ili u Bog. Selu). Sa kraja bronzanog doba potiče i lokalitet “Humke” u Zabrđu. Na najvećem uzvišenju (humki) nalazila se na oko malom prostoru od oko 150 kv. metara i stari kameni spomenici, pa je i ovo mjesto nazivano Grobljice. U toku zemljanih radova 1955. godine u toku kojih je u humku ukopano skladište za naftu, oštećeno je ovo “grobljice”, a kamene spomenike, kao i ostatke skeleta preuzeo je poznati naučnik Zdravko Kajmaković i RZ za zaštitu spomenika kulture iz Sarajeva. Ovdje se radi o manjim kamenim stelama sa nepoznatim natpisima. Pretpostavlja se da je ovo zapravo bilo groblje iz 16-18 vijeka, ali da je zasnovano na praistorijskom tumulusu (kružna grobna humka) koji je služio za sahranjivanje nekog kneza iz vremena, vjerovatno, bronzanog doba – 1000-te godine prije Hrista.

Ugljevički kraj, kao i ogromni prostor provincija Dalmacije i Panonije, definitivno je pao pod vlast Rimskog carstva nakon poznatog ustanka dvojice vladara sa imenom Bato(n) između 6-9. godine nove ere. Rimsko carstvo je bilo temelj kasnije evropske hrišćanske kulture koja je danas prerasla u ono što nazivamo savremenom civilizacijom.

Rimljani su u ove krajeve prenijeli antičku grčko-rimsku kulturu. Od tog vremena se u ovim krajevima počela koristiti opeka kao građevinski materijal, zidani su prvi gradovi sa ulicama, vodovodima itd.

Na području opštine, u Tutnjevcu je 1958. godine istražena, od strane dr. Irme Čremošnik jedna tipična rimska vila, što svjedoči da je i ovaj kraj baštinio tradicije rimske kulture u vremenu 1-5 vijeka posle Hrista.

Starijim stanovnicima Tutnjevca ostao je u sjećanju objekat zvani Kula (on se nalazio u dvorištu srušene stare crkve (1912)). Kula je srušena posle 1945. godine. Možda je ova Kula ta vila (gore navedena), možda je Kula neki drugi rimski objekat, a možda je Kula objekat iz turskog doba, ne znam nisam se raspitivao, ali se zna da je Kula pred rušenje imala 3 sprata i podrum i da se u njoj u tom periodu nalazil škola. I još se zna da je za vrijeme Turaka tu bio turski zatvor, i sačuvale su se mnoge legende o zatvorenim hajducima i pobijenim Turcima.

U rimsko vrijeme prostor Ugljevika, kao i ovog kraja pripadao je provinciji Panoniji, a negdje preko Majevice išla je granica sa provincijom Dalmacijom u rimsko vrijeme. Posle podjele carstva na Istočno i Zapadno Rimsko Carstvo 395. godine ovi krajevi su pripali Zapadnom Rimsko Carstvu, a granica je išla opet u blizini ovog kraja, negdje u okolini Drine.

Za vrijeme rimljana ovom kraju najbliži grad je bio Soli (Salines, Tuzla) i manji grad Ad Drinum (kod Drine) čiji položaj još nije pouzdano ubificiran. Međutim, u svakom slučaju ovaj prostor je u svojoj relativnoj blizini imao veliku metropolu Sirmijum – Sremska Mitrovica (jedno vrijeme jedan od četiri glavna grada Imperije).

Poznato je da se veliki period istorije u trajanju od cijelih 1000 godina između pada Zapadnog rimskog carstva i pada Istočnog rimskog carstva, odnosno od dolaska Turaka, naziva srednjim vijekom. Čak i u najnestabilnijim regijama Evrope, kao što je bio Balkan, iako su se često mijenjali vladari i države, ipak je ostajala približno ista etnička slika stvorena još u velikoj seobi evropskih naroda (a ona u osnovi i sada važi).

 Iz vremena srednjeg vijeka sa prostora Ugljevik potiče pet poznatih nekropola (grobalja) sa prepoznatljivim kamenim nadgrobnim spomenicima, te veoma slabo istraženo utvrđenje u Teočaku i skoro nepoznati temeljni ostaci srednjevjekovnog utvrđenja Jablan- grad iznad starog Ugljevika.

Cijelo Balkansko poluostrvo, Panoniju i cijelu Istočnu Evropu tada su zaposjeli slovenski narodi. Ovi prostori, na granici između Balkana i Panonije, bili su još tada naseljeni našim precima. Nakon burnih događaja u periodu iz seobe naroda (IV-VI vijek) u Panoniji se jedno vrijeme stabilizovala okupatorska sila Avarskog kaganta, koji je 796. godine uništio, nakon pada Rima, prvi car u Zapadnoj Evropi, Karlo Veliki.

Inače, specifičnost cijele Panonije, pa i ovih graničnih i prelaznih zona kao što je podmajevički kraj, pa i prostor primorja, leži u tome što je ovo jedini dio Evrope gdje se odigralo nekoliko etničkih promjena. Naime, jedino se ovdje od cijele Evrope duže od dva vijeka (568-796. godine) održala vlast neevropskog naroda Avara, a nju nisu skršile snage susjednog Istočnog rimskog carstva (Vizantije) nego zapadni car Karlo Veliki. Nakon toga u ovom kraju je došlo do prevlasti slovenskih državnih tvorevina – kao što je bila Velika Moravska, da bi se u Panoniju 896. godine doselili Mađari – što je posljednja velika seoba cijelog jednog naroda u istoriji Evrope. Nakon dvoumljenja Mađari su se opredjelili za zapadnu varijantu hrišćanstva, ali je ipak dobar dio Panonije opet potpao pod vlast Istočnog rimskog carstva u vrijeme vladavine cara Manojla I Komnina (1143-1180), a isto tako najveći dio panonije bio je oko 150 godina u istočnoj sferi i za vrijeme turske vladavine (1541-1686). Nema sumnje da je od tada srednjevjekovna Ugarska (Mađarska) cijelo vrijeme 10-16. vijeka bila glavna regionalna sila, a susjedne države su joj, po srednjevjekovnoj hijerarhiji državne vlasti, morale biti vazali.

U vremenu srednjeg vijeka promjene državnog okruženja na ovom prostoru bile su toliko da se teško može reći ko je ovdje bio češće gospodar: Ugarski kraljevi, srpski despoti ili bosanski vladari. Kada su se prvi put pomenuli u srednjem vijeku ovi krajevi – župa Soli (Tuzla)- bili su dio Srbije. Držao ih je srpski kralj Dragutin od 1284. godine, a njega nasleđuju njegovi sinovi: Vladislav i Uroš. Pravoslavni ruski plemić Rotislav Mihailovič, zet mađarskog kralja Bele, vlada ovim krajevima od 1255-1264. godine. Zna se pouzdano da su ovdje vladali i srpski despoti Stefan Lazarević i Đurađ Branković. Kao primjer krajnje nestabilnih i burnih vremena pred tursko osvajanje, možemo navesti grad Srebrenicu koja je samo od 1411-1463. godine čak 13 puta mijenjala gospodara.

Sličnu sudbinu dijelio je i najznačajniji srednjovjekovni lokalitet u ugljevičkom kraju , a to je utvrđeni grad Teočak. Teočak se u istorijskim izvorima prvi put spominje oko 1432. godine upravo u vezi sa srpskim despotom Đurađem Brankovićem (1427-1456), kada ga on preuzima od Mađara (kada je dobio pravo da upravlja nad zapadnim Podrinjem) i vrši u njemu dograđivanja (o čemu u narodu još žive razne priče i legende o zidanju, kuluku, vodovodu kojim je teklo mlijeko i sl.). Tom prilikom, vjerovatno sasvim malo utvrđenje prerasta u utvrđeni grad Teočak. Po obliku trougaone osnove podsjeća na Smederevo. Vjerovatno je tada podignuta i crkva u Teočaku (kasnije pretvorena u džamiju, i danas postoji – po nekim podacima najstarija džamija u BiH), u kojoj su neko vrijeme bile smještene mošti Sv. Jevanđeliste Luke. Poslije pada Bosne 1463. godine, Mađari su držali Teočak do 1521. kada su i njega zajedno sa Srebrenikom (Srebrenička banovina) zauzeli Turci.

VAKTIJA UGLJEVIK – GEOGRAFIJA

Općina Ugljevik smještena je na istočnom majevičkom pobrđu, u živopisnom krajoliku, tamo gdje ova čudesna i lijepa planina počinje spuštati svoje strane ka ravnoj Semberiji. Općina se nalazi na obodu nekadašnjeg Panonskog mora, o čemu govore brojni fosilizirani ostaci nekadašnje flore i faune. Središte Općine je grad Ugljevik.

Ugljevik je dobio ime po ugljenu koji se počeo kopati u njedrima pitome Majevice, prije oko stotinu godina. Općina Ugljevik se na istoku i sjeveru graniči s općinom Bijeljina, s Loparama na zapadu i Zvornikom na jugu, te jednim dijelom na jugu s općinom Teočak.

Područje općine čini 21 naseljeno mjesto, i to: Atmačići, Janjari, Donja Krćina, Gornja Krćina, Glinje, Srednja Trnova, Gornja Trnova, Donja Trnova, Bogutovo Selo, Mukat-Stankovići, Sarije, Ravno Polje, Mezgraja, Maleševci, Korenita, Srednja Trnova, Stari Ugljevik, Ugljevik Selo, Ugljevička Obrijež, Zabrđe, Ugljevik i Tutnjevac.

Vaktija Ugljevik je raspored dnevnih molitvi za svaki dan i naznaka za početak i završetak posta za vrijem Ramazana. Ako vas zanimaju vaktije za druge gradove posjetite stranice: Vaktija Srebrenik, Živinice vaktija, Gračanica vaktija, vaktija Gradačac, Banovići vaktija, Kalesija vaktija i vaktija Brčko.